Afrikaanse dans
Verloop van deze workshop:
Situatie:
Ik volgde een workshop van vier uur Afrikaanse dans in Gent. Deze was verdeeld over twee momenten van twee uur. Deze verliep in een groep van een 12 personen. De groep stond in een grote cirkel en danste op live djembé ritmes. Er werd gevraagd om intuïtief te bewegen en elkaar af te wisselen in het voordoen van de bewegingen. Daarna werd er vrij bewogen door de zaal met afwisselend grote en kleine bewegingen.
Taak:
Ik moest bewegingen van anderen volgen, overnemen en op mijn beurt zelf bewegingen aan te voelen en voor te doen zodat de groep deze kon overnemen. Bij het vrij bewegen moest ik blijven dansen op het ritme en experimenteren met mijn grootte van mijn bewegingen.
Actie:
Ik nam actief deel; ik observeerde de voorafgaande bewegingen, volgde het ritme en nam zelf initiatief om bewegingen te creëren en voor te doen. Eerst in de cirkel met kijkers en nadien doorheen de ruimte waarbij niemand keek.
Resultaat:
Ik deed mee aan de groepsdynamiek, bracht mijn eigen inbreng in de bewegingen en ervoer hoe het ritme en de groepsenergie invloed hadden op mijn dans. Ik voelde in het begin een grote schaamte die nadien veranderde in plezier, verbondenheid en ook een groot deel leren loslaten.
Reflectie:
Deze workshop riep een zeer grote weerstand bij me op. Ik dans niet graag en voel me vaak "belachelijk" wanneer ik dit doe.
Ik had verwacht dat dit een les zou zijn waarbij ik me vanachter in de zaal kon gaan verstoppen, ver uit het zicht van iedereen...
Vanaf het eerste moment bleek dat anders. De lesgeefster vroeg ons om in een cirkel te gaan staan en om de beurt een beweging op het ritme van de djembé te bedenken. Dat betekende dat iedereen elkaar moest aankijken om elkaars bewegingen over te nemen. Zodra we begonnen voelde ik meteen schaamte. Het idee dat alle ogen op mij gericht waren, maakte me ongemakkelijk, en ik vroeg me af hoe ik deze twee uur zou overleven?
Tot mijn grote verbazing verdween die spanning sneller dan ik dacht. Na enkele rondes merkte ik dat iedereen zich volledig inzette en dat niemand raar opkeek. Langzaamaan durfde ik mijn gene los te laten. Tijdens het vrije dansgedeelte, waarbij we door de zaal bewogen met grote en kleine bewegingen, sloot ik op een gegeven moment zelfs mijn ogen. Ik keek niet meer rond, maar liet me leiden door het geluid en ritme. Het voelde bevrijdend om soms juist groot en krachtig te bewegen en een andere keer juist heel klein en ingetogen.
Aan het einde, tijdens het stretchen, voelde ik een groot gevoel van trots. Nooit gedacht dat ik -iemand die zich zo schaamt om te dansen- mijn grenzen zo ver zou verleggen én er nog plezier aan zou beleven ook.
Ik besefte dat mijn grootste drempel niet het dansen zelf was, maar mijn eigen oordeel en angst voor wat anderen zouden denken.
De veilige, open sfeer in de groep en het gezamenlijke ritme hielpen me om die spanning los te kunnen laten. Dansen gaf me ontspanning én een manier om emoties te uiten zonder woorden. Ben je boos? Dan kun je grote krachtige bewegingen maken. Ben je verdrietig of gespannen? Dan kunnen kleine, zachte bewegingen juist passen.
Ik denk dat deze expressieve werkvorm een goede manier kan zijn om later in te zetten in het werkveld. Kleine elementen zoals klappen of dansen in een ritme, bewegingen maken in kring of spontaan door de ruimte bewegen kunnen helpen bij het creëren van een groepsverbinding, ontspanning, versterking van het zelfvertrouwen en ontlading van emoties.
Voor een volgende keer wil ik vooraf bewust ademhalen en beginnen met een beweging die ik leuk vind, zodat ik sneller in de flow kom. Ik wil nog minder letten op hoe het eruit ziet en nog meer vertrouwen op mijn eigen gevoel.
Al met al was dit een; onverwachte, maar toch zeer positieve ervaring, die me liet inzien dat ik meer durf, kan en mag loslaten dan ik dacht.