Situatie:
Ik woonde om 20.30u 's avonds de dansvoorstellen Macc(h)abées bij te Oostende. Wanneer ik de betekenis van het woord opzoek ontdekt ik dat het 'lijken' betekent. Het thema van deze dansvoorstelling gaat dan ook over de onmogelijke samenkomst tussen leven en dood. De zaal was schemerig en stil, twee felle schijnwerpers gingen aan. Er was enkel stilte, geen muziek.
Taak:
Mijn taak als toeschouwer was het volledig observeren en openstaan voor de expressie van de danseres, zonder te oordelen of te interpreteren. Er was geen muziek of er was meer naaktheid dan wat ik gewoon ben. Ik liet dit los en probeerde de emoties en betekenis van de dans gewaar te worden, terwijl ik ook mijn eigen gevoelens rond het thema in de gaten hield. Ik vergat om zelf een foto te nemen tijdens dit emotioneel en kwetsbaar optreden. Ik voelde ook wat gene om zomaar mijn gsm boven te halen. Daarom zocht ik er een online op. Deze foto is genomen door Inge Baes.
Actie:
Een vrouwelijke danseres kwam het podium op en begon zich in stilte om te kleden. Ze deed haar zwarte pak uit een deed een zijden lang wit kleed aan. Dit kleed leek te groot en zakte tot onder haar tepels waardoor deze ontbloot waren. Vervolgens stak ze een mooi, groot, kleurrijk boeket bloemen in haar boezem.
Ze danste, zonder muziek, op een klein oppervlak met alle lichten op haar gericht. Ze maakte vele verschillende bewegingen, soms groot of klein, met vele gezichtsuitdrukkingen afgaande van een glimlach tot een uiting van verdriet tot angst. Tijdens het dansen sloeg ze tegen de bloemen waardoor deze beetje per beetje op de grond vielen. Ze rolde over de vloer, liet zich vallen, riep soms luid of zacht.
Schaduwen dansten op de muren door het spel van avondlicht en spots. Ze droeg geen ondergoed, wat aanvankelijk even wennen was, maar haar grote kwetsbaarheid en deze rond het thema versterkte. Aan het einde sloeg ze de gevallen bloemen kapot met een steen.
Resultaat:
Ik voelde een mix van verwarring, verrassing en tegen het einde een grote ontroering. De voorstelling raakte me diep door de combinatie van kwetsbaarheid, emotionele expressie en de confrontatie met het thema van de dood waar ik zeer recent mee te maken had gehad.
Reflectie
Aanvankelijk voelde ik vooral verwarring en afstand: geen muziek, onverwacht geroep en onverwachte naaktheid. Toch merkte ik dat ik langzaamaan werd geraakt door de emotionele kracht van de dans. De bewegingen, grimassen en het roepen van de danseres deden me denken aan de emoties van mensen die palliatief zijn, sterven of euthanasie overwegen en aan de onmacht van hun familie en naasten. Toeval wil dat ik dezelfde week en zelfs dag nog ervaring had rond het thema in mijn familie en werk. Voor mij werden deze zeer recente gevoelens rond verdriet, ontroering en erkenning van lijden voelbaar door de non-verbale expressie.
Ik besefte dat kunst, zelfs zonder muziek en met ongebruikelijke beelden, diepe emoties kan oproepen en confronterende thema's tastbaar kan maken. De kwetsbaarheid van het lichaam en de expressie van onmacht maakten het thema van de dood en leven voelbaar op een manier die woorden niet zouden kunnen overbrengen. Het maakte een grote emotionele impact.
In de toekomst wil ik me vanaf het begin meer openstellen voor "ongewone" vormen van kunst, zonder te snel te oordelen. Hierdoor kan ik sneller geraakt worden en meer betekenis ervaren. Het nadeel is dat het onderwerp soms erg dichtbij kan komen, zoals bij mij het geval was, en dus wat overweldigend kan zijn.
Desondanks wil ik me durven laten raken en deze emoties actief verwerken, mede met hulp van deze vormen van creatieve expressie, zodat ik er iets van kan meenemen.